Un home vestido de azul

O 16 de Agosto de 1938 un home descansaba á beira dun cruce de camiños. Era delgado, non moi alto e de pequenos ollos negros, levaba posto un vello traxe de liño e un raído fedora na testa. Cargaba cunha guitarra desgastada, que mantiña apoiada contra si, o tempo que, sentado na súa maleta, semellaba agardar por algo. A xente saía dos oficios relixiosos e voltaba con présa a casa, ninguén parecía reparar no home sentado de forma miserable na beira do camiño. Varias persoas pensaron que se trataba dun mendigo, e ata lle chegaron a botar cartos, pero o certo é que non estaba a pedir esmola, o que realmente estaba agardando era o coche de liña.

O único que tiña na cabeza dende facía xa varios días era fuxir desa cidade, coller o primeiro autobús que pasara, un autobús que o levara lonxe, sin importar onde, el solo quería chegar a un lugar onde non houbera lembranzas, onde as árbores non estiveran tatuadas de promesas, un país onde as montañas non devolveran o eco de nomes malditos. O home ollaba para o ceo mentres éste descargaba toda a súa ira contra él; mentres, resignado, axustábase o sombreiro para non se mollar a cara. Semellaba coma se Deus lle profesara unha terrible aversión, pois canto máis intentaba cubrir o seu corpo da chuvia, máis auga caía.

Primeiro intentou cubrirse co seu enferruxado paraugas, abriuno moi a modo para non estropear os seus gastados ferriños, pero cando o tiña aberto decatouse de que o paraugas estaba cheo de buracos, a auga seguía a mollar o seu sombreiro. Non servía.

Despois probou cunha vella carta que atopou no peto, colocou os papeis por riba da súa cabeza, mais non conseguiu nada, era unha carta de malas noticias, unha carta de morte.

Entón levantouse da súa maleta e intentou erguela por encima da súa cabeza, pero non foi capaz, pesaba demasiado. Abriuna e viu todo o que levaba, solamente ósos. Había ósos pequenos, ósos grandes, ósos pesados, ósos redondos e sobre todo ósos puntiagudos. Quixo tiralos a un lado da estrada, mais non foi quen, sentiu a necesidade de levalos consigo.

Sólo lle quedaba a súa guitarra. Recolleuna do chan e ó instante sorprendeuse ó comprobar que o peso tampouco era normal. A guitarra estaba chea de auga, o máis estraño era que se trataba de auga salgada. Intentou baleirala, deulle a volta e a auga empezou a manar pola boca do instrumento. O fluir da auga facía convulsionarse de xeito antinatural o corpo da guitarra, mentres o home, sorprendido, non deixaba de contemplar cómo un pequeno lago comezaba a crecer ó seu arredor. Pero a guitarra non se baleiraba, a auga non cesaba de sair, así que, abraiado polo enigma, deixouna no chan.

Cando non se lle ocurriu nada máis con que cubrirse, o home simplemente decidiu resignarse e aguantar a chuvia con resignación. E así pasou o tempo,sentado e mirando cara o chan, á espera do coche de liña. Agardou durante moitas horas, sin que aparecera vehículo algún na estrada. Entón decidiu durmir, agachou a cabeza e púxose o mais cómodo que puido. Estaba moi canso, experimentou unha extraña sensación, como si o corazón se lle estivera a parar pouco a pouco. Logo duns instantes sentiu que a chuvia non lle daba friaxe. E durmiu.

Cando despertou xa pasaran moitas horas, era noite pechada e non había Lúa. Xa deixara de chover, pero inda así estaba completamente mollado. Ó abrir os ollos notou unha leve dor, estaban secos, e as pálpebras semellaban papel de lixa. Deixou o sombreiro no chan, estaba empapado e resultáballe incómodo.

Non pasara moito tempo cando escoitou cómo se achegaba o son duns pasos lentos e cadenciosos, o sonido resultoulle hipnótico. Tan fascinado estaba pola extraña música daqueles pés, que non se decatou cando éstes se detiveron frente a él. Unha voz o saudou con acento grave e profundo. Levantou a cabeza e intentou distinguir á persoa que lle falaba, pero a noite era escura, e sólo foi capaz de distinguir unha vaga figura entre as sombras. Prendeu un misto. Viu a un home maior, tería polo menos oitenta anos e levaba un traxe azul, que semellaba ter polo menos o doble de idade que el. A luz do misto durou o suficiente para que se miraran, e para que o máis xoven vera na mirada daquel extraño as respostas a innumerables preguntas, preguntas sobre as persoas, sobre as árbores, sobre os paraugas con buracos, sobre as maletas cheas de ósos, sobre as guitarras-fonte, e sobre mil cousas sobre as que nin sequera se tivera preguntado antes. O extraño deulle a man, ergueuse, recollendo o seu sombreiro, e mentres miraba cara as cousas que tiña no chan empezou a asentir lentamente coa cabeza. Entón deixou todo alí e empezou a camiñar, co extraño, sen dicir nada. Nunca máis o volveron a ver.

Eternity and a day.

Unha vez eu che preguntei: canto dura o mañá? e ti me respostaches:
"A eternidade e un día"

Grande Angelopoulos!