Unha tarde, mentres ía de camiño ó porto a ver saír os barcos , atopei unha flor branca tirada na estrada. Estaba xunto a unha horta medio abandoada, chea de silveiras e ortigas, que tiña o aspecto de non ter sido traballada en moito tempo.
Cando a atopei, estaba deitada de lado, tiña a metade dos seus pétalos arrincados e o pequeno talo (que tiña aspecto de ter sido arrincado facía pouco) xacía esmagado no asfalto.
Era unha desas flores brancas que crecen xunto os fentos e as silveiras, unha desas flores nas que nunca se repara, e das que ninguén sabe nunca o nome. Tiña no talo unha ducia de pequenos taliños dos que a súa vez saían moitísimos pétalos, todos unidos por unha diminuta copa marrón. Vista dende o talo asemellábase a un paraugas branco repleto de buraquiños.
Sen dúbida era un flor moi común, pero o certo é que non puiden agochar a fascinación que me produciron os seus moitos pétalos brancos, inda que teño que recoñecer que foi o apurado da súa situación o que me levou a recollela.
Fose polo que fose, o final decidín recollela e levala comigo, inda sin saber moi ben o que tiña que facer con ela.
Foi así, camiñando e camiñando, cando despois dun pouco de tempo reparei no semblante da flor que levaba comigo. Ollaba pra min cunha expresión de orgulloso desdén, coma se quixera que eu lle falara pero non se dignara a comenza-la conversa. O principio pensei que sería cousa da súa vaidade, xa que as veces as flores a causa da súa beleza son un pouco presumidas, e non ven con bos ollos que calqueira as colla. Pero o certo é que ela non era unha desas flores que destacan polo seu aspecto, nin polo seu arrecendo, se non unha desas outras nas que a xente non repara polo habitual.
En todo caso, non pasou nin un minuto, cando ela misma aclarou o seu enfado:
-Ten coidado, estasme a facer dano no talo, suxéitame con máis suavidade. Non ves que son unha flor? Parece que suxeitaras un pau!
Inmediatamente disculpeime, e avergoñado poña miña brusquedade, a coloquei no peto da miña camisa. O instante a súa expresión mudou nunha doce faciana de ledicia, que lle fixo parecer unha flor completamente diferente.
Envalentonado polo seu cambio de actitude, decidín tratar de averiguar máis cousas da miña recén coñecida amiga, polo que atrevinme a preguntarlle como chegara a difícil situación na que a atopei.
-Bueno, o certo é que foi culpa miña. Sempre quixen saír desa horrible horta, polo que ideei un plan: convencer o meu amigo o verme para que, nunha noite de tormenta me roera o talo, e dese xeito eu puidera voar lonxe, levada pola forza do vento.Desgraciadamente a forte choiva esnaquizou a meirande parte dos meus pétalos, polo que non puiden voar moi lonxe e caín na estrada, a pouco menos dun metro do meu punto de partida.
-E que foi o que che levou a facer tal cousa? –preguntei sorprendido-. E todo por saires da túa horta… Tan mal estabas alí?
-Non é exactamente que estivera mal… O que sucede é que quería ver o que había alén do meu pequeno recuncho… Eu… sempre soñei con ver o mar… -contestou ela con vergoña.
-O mar? Pero se ti es unha flor… Non podes vivir moito sen a túa raíz –respondinlle preoucupado.
-Se ti me axudas non teño por que murchar, cun pouquiño de auga e de Sol será suficiente pra recuperarme… Pero por favor, agora tes que axudarme a chegar o mar…
Díxoo cunha voceciña desesperada, dun xeito que nunca antes lle oíra a ninguén, parecía que con cada palabra se lle desprendera un pétalo a modo de bágoa.
Despois de que me dixera eso, apresurei o meu paso o máximo que puiden pra poder chegar canto antes, xa que a miña amiga parecía cada vez máis feble.
Mirei o ceo, a mañan estaba chea de nubes e inda se notaba no aire o cheiro que deixara a tormenta do día anterior. Segundo nos fumos achegando ó porto empezamos a sentir unha suave brisa mareira. As nubes grises deixábanse levar moi a modiño polo seu compañeiro de baile, o vento; o mesmo tempo que a tristura da súa danza facía contraste ca felicidade da miña amiga, a cal nin sequera a debilidade que empezaba a mostrar o seu talo lograba apagarlle o sorriso.
O pequeno porto pesqueiro estaba deserto, solamente un vello pescador lle facía compañía ao faro solitario que alí se erguía. O home estaba apoiado contra a construcción, mentras asexaba de cando en cando o mar na procura dalgún peixe.
Cando chegamos , a flor estaba moi feble, tiña o talo completamente murcho e xa lle caeran a maior parte das follas. Estábase a apagar pouco a pouco, e eu, impotente, non sabía como podía axudala. Entón pregunteille si estabamos a tempo de dar a volta.
-Non, tes que botarme ao mar, é o unico que podes facer por min.
Fiquei ollando pra ela durante uns intres e a botei ao mar. Non sei se inda vivía cando os seus pétalos pousáronse suavemente sobre as pequenas ondas do porto, pero o que si que sei e que a miña amiga viu cumplido o seu soño. Neses ultimos instantes comprendín que o que realmente me motivou a recoller aquela flor da estrada non foron nin as súas cores, nin a súa forma, nin sequera o seu inexistente arrecendo; foi simplemente que vin algo especial nela, algo que nunca antes vira noutra flor, algo que nin sequera vin cos meus ollos; porque cando vin ao lonxe a miña amiga levada polas ondas do mar comprendín que o que realmente lle facía única era o seu único e humilde soño, ver o mar.
