martes, 2 de junio de 2009
Faustino Santalices "Alalá das mariñas"
En 1949, a idade de 73 anos, Faustino Santalices, un dos mais importantes investigadores, gaiteiros e zanfonistas da nosa música, rexistrou na rúa Colón de Madrid, sen cortes nin paradas de ningún tipo, unha das mais míticas sesións de gravación da historia musical galega. Como resultado da mesma, resultarían moitas cancións inesquecibles, pero unha destacaría por encima das outras; unha peza única, emotiva, máxica, todo un símbolo da nosa cultura e do noso sentir: o Alalá das mariñas.
martes, 12 de mayo de 2009
Tokio Blues
No recuerdo adónde fui, ni cómo. Recuerdo bien el pasaje, los olores, los sonidos, pero soy incapaz de recordar el nombre de los lugares. Tampoco recuerdo el itinerario. Iba de una ciudad a otra en tren, en autobús, sentado junto al conductor de un camión, extendía mi saco de dormir y dormía en cualquier descampado, estación, parque, a orillas de un río o en la playa. La policía me ofreció alojamiento en una ocasion; otro día dormí al lado de un cementerio. Dormía profundamente en cualquier lugar apartado del paso de los transeúntes, sin importarme dónde. Exhausto de andar, me metía dentro del saco, bebía whisky barato y caía rendido. En pueblos acogedores, la gente me traía comida o incienso contra los mosquitos; en pueblos poco acogedores, la gente llamaba a la policía y me echaba de los parques. A mí tanto me daba. Lo único que quería era dormir profundamente en un lugar desconocido.
Haruki Murakami "Tokio Blues" (Fotografía de Bernard Plossu)
jueves, 7 de mayo de 2009
domingo, 26 de abril de 2009
sábado, 4 de abril de 2009
Modestia fora
Nacín (modestia fora)
nun lugar onde o mundo
se chama Celanova.
nun lugar onde o mundo
se chama Celanova.
Celso Emilio Ferreiro. Onde o mundo se chama Celanova
Grazas Ger...
Grazas Ger...
domingo, 29 de marzo de 2009
Meia noite e uma guitarra
Meia-noite, uma guitarra
Meia vida por viver
E a saudade que se agarra
Ao cantar de uma mulher
Meia-noite, uma guitarra
Meia vida por viver
Pelas ruas mais sombrias
Passa o tempo que passou
Serenatas de outros dias
Que a voz do tempo cantou
Pelas ruas mais sombrias
Passa o tempo que passou
É loucura sem sentido
Caminhar por onde vou
Viver é estar-se perdido
Morrer é estar onde estou
É loucura sem sentido
Caminhar por onde vou
Meia-noite é meio da vida
Meia vida por viver
Guitarra triste, esquecida
Que ninguém sabe entender
Meia-noite é meio da vida
Sem ninguém pra me entender
miércoles, 28 de enero de 2009
Voamos
Unha tarde fun ver o mar.
Levei un caderno,
para escribir un poema
sobre o solpor.
Era inverno.
Camiñei cara ao sol.
Empezou a chover.
Alcei a vista e busquei,
mais o ceo estaba limpo.
Sen nubes.
A xente ao meu redor
comezou a dar a volta,
fuxindo da chuvia,
en sentido contrario.
Tiñan medo.
A un lado as mulleres,
ao outro os vellos,
acó os homes azuis
máis alá os verdes.
Todos iguais.
Vin como as gotas caían
sobre a cabeza dun home
matándoo no acto.
Era unha chuvia de morte.
Non chorei.
Seguín andando,
coa cabeza gacha.
Durante un instante,
dirixín a vista ao sol.
Era fermoso.
Estremecín ao velo
sangrar sobre o mar.
Achegueime a orela,
a auga era doce.
E quente.
Cando todos fuxiron,
fiquei só. Con medo.
Ao lonxe vin un faro,
era pequeno e gris.
Entón soñei.
Ao chegar vin un neno.
Estaba sentado no chan.
Sentei ao seu carón.
El sorriu e eu chorei.
De ledicia.
Entregueille o caderno.
Leuno durante toda a noite.
Ao chegar o día miroume,
asentiu e ergueuse da miña man.
Apertouna forte.
Caeu do abrente a rosada.
Xermolaron en nós
unhas ás grandes e brancas.
Pechamos os ollos.
Entón voamos.
Levei un caderno,
para escribir un poema
sobre o solpor.
Era inverno.
Camiñei cara ao sol.
Empezou a chover.
Alcei a vista e busquei,
mais o ceo estaba limpo.
Sen nubes.
A xente ao meu redor
comezou a dar a volta,
fuxindo da chuvia,
en sentido contrario.
Tiñan medo.
A un lado as mulleres,
ao outro os vellos,
acó os homes azuis
máis alá os verdes.
Todos iguais.
Vin como as gotas caían
sobre a cabeza dun home
matándoo no acto.
Era unha chuvia de morte.
Non chorei.
Seguín andando,
coa cabeza gacha.
Durante un instante,
dirixín a vista ao sol.
Era fermoso.
Estremecín ao velo
sangrar sobre o mar.
Achegueime a orela,
a auga era doce.
E quente.
Cando todos fuxiron,
fiquei só. Con medo.
Ao lonxe vin un faro,
era pequeno e gris.
Entón soñei.
Ao chegar vin un neno.
Estaba sentado no chan.
Sentei ao seu carón.
El sorriu e eu chorei.
De ledicia.
Entregueille o caderno.
Leuno durante toda a noite.
Ao chegar o día miroume,
asentiu e ergueuse da miña man.
Apertouna forte.
Caeu do abrente a rosada.
Xermolaron en nós
unhas ás grandes e brancas.
Pechamos os ollos.
Entón voamos.
.
domingo, 11 de enero de 2009
El sabor de las cerezas
Te contaré algo que me ocurrió a mí. Fue justo después de casarme. Teníamos toda clase de problemas... Estaba tan harto, que decidí acabar con todo. Así que una mañana, antes del amanecer, guardé una cuerda en mi coche y salí de mi casa. (...) Llegué a las plantaciones, todo eran cerezos. Me detuve, aún estaba oscuro. Traté de pasar la cuerda por la rama mas alta de uno de los cerezos, lo intenté una y otra vez, pero no hubo manera. Así que subí al árbol y até la cuerda con fuerza. Entonces sentí algo suave bajo mis manos. Cerezas, cerezas increíblemente dulces. Comí una, estaba deliciosa. Luego una segunda y una tercera. De repente, me di cuenta de que el sol estaba saliendo por la cima de la montaña que tenía ante mí. Menudo sol! Menudo paisaje! Todo era verde! En ese mismo instante, escuché a los niños saliendo hacia la escuela. Se paraban a mirarme. Me pidieron que agitara el árbol. Las cerezas caían y ellos las comían. Me sentí feliz. Bajé y recogí algunas cerezas para llevarlas a casa. Mi mujer seguía durmiendo. Cuando se despertó, también comió cerezas. Y las disfrutó. Había declinado matarme y volvía a casa con unas cerezas. Las cerezas me salvaron la vida. Una cereza me salvó la vida.
Abbas Kiarostami. "El sabor de las cerezas"
Suscribirse a:
Entradas (Atom)