Levei un caderno,
para escribir un poema
sobre o solpor.
Era inverno.
Camiñei cara ao sol.
Empezou a chover.
Alcei a vista e busquei,
mais o ceo estaba limpo.
Sen nubes.
A xente ao meu redor
comezou a dar a volta,
fuxindo da chuvia,
en sentido contrario.
Tiñan medo.
A un lado as mulleres,
ao outro os vellos,
acó os homes azuis
máis alá os verdes.
Todos iguais.
Vin como as gotas caían
sobre a cabeza dun home
matándoo no acto.
Era unha chuvia de morte.
Non chorei.
Seguín andando,
coa cabeza gacha.
Durante un instante,
dirixín a vista ao sol.
Era fermoso.
Estremecín ao velo
sangrar sobre o mar.
Achegueime a orela,
a auga era doce.
E quente.
Cando todos fuxiron,
fiquei só. Con medo.
Ao lonxe vin un faro,
era pequeno e gris.
Entón soñei.
Ao chegar vin un neno.
Estaba sentado no chan.
Sentei ao seu carón.
El sorriu e eu chorei.
De ledicia.
Entregueille o caderno.
Leuno durante toda a noite.
Ao chegar o día miroume,
asentiu e ergueuse da miña man.
Apertouna forte.
Caeu do abrente a rosada.
Xermolaron en nós
unhas ás grandes e brancas.
Pechamos os ollos.
Entón voamos.
.