miércoles, 28 de enero de 2009

Voamos

Unha tarde fun ver o mar.
Levei un caderno,
para escribir un poema
sobre o solpor.

Era inverno.

Camiñei cara ao sol.
Empezou a chover.
Alcei a vista e busquei,
mais o ceo estaba limpo.

Sen nubes.

A xente ao meu redor
comezou a dar a volta,
fuxindo da chuvia,
en sentido contrario.

Tiñan medo.

A un lado as mulleres,
ao outro os vellos,
acó os homes azuis
máis alá os verdes.

Todos iguais.

Vin como as gotas caían
sobre a cabeza dun home
matándoo no acto.
Era unha chuvia de morte.

Non chorei.

Seguín andando,
coa cabeza gacha.
Durante un instante,
dirixín a vista ao sol.

Era fermoso.

Estremecín ao velo
sangrar sobre o mar.
Achegueime a orela,
a auga era doce.

E quente.

Cando todos fuxiron,
fiquei só. Con medo.
Ao lonxe vin un faro,
era pequeno e gris.

Entón soñei.

Ao chegar vin un neno.
Estaba sentado no chan.
Sentei ao seu carón.
El sorriu e eu chorei.

De ledicia.

Entregueille o caderno.
Leuno durante toda a noite.
Ao chegar o día miroume,
asentiu e ergueuse da miña man.

Apertouna forte.

Caeu do abrente a rosada.
Xermolaron en nós
unhas ás grandes e brancas.
Pechamos os ollos.

Entón voamos.







.

domingo, 11 de enero de 2009

El sabor de las cerezas

Te contaré algo que me ocurrió a mí. Fue justo después de casarme. Teníamos toda clase de problemas... Estaba tan harto, que decidí acabar con todo. Así que una mañana, antes del amanecer, guardé una cuerda en mi coche y salí de mi casa. (...) Llegué a las plantaciones, todo eran cerezos. Me detuve, aún estaba oscuro. Traté de pasar la cuerda por la rama mas alta de uno de los cerezos, lo intenté una y otra vez, pero no hubo manera. Así que subí al árbol y até la cuerda con fuerza. Entonces sentí algo suave bajo mis manos. Cerezas, cerezas increíblemente dulces. Comí una, estaba deliciosa. Luego una segunda y una tercera. De repente, me di cuenta de que el sol estaba saliendo por la cima de la montaña que tenía ante mí. Menudo sol! Menudo paisaje! Todo era verde! En ese mismo instante, escuché a los niños saliendo hacia la escuela. Se paraban a mirarme. Me pidieron que agitara el árbol. Las cerezas caían y ellos las comían. Me sentí feliz. Bajé y recogí algunas cerezas para llevarlas a casa. Mi mujer seguía durmiendo. Cuando se despertó, también comió cerezas. Y las disfrutó. Había declinado matarme y volvía a casa con unas cerezas. Las cerezas me salvaron la vida. Una cereza me salvó la vida.

Abbas Kiarostami. "El sabor de las cerezas"