Adicado a Alexandros Grigoropoulos

Rúa treboenta de escuridades,
no murmurio silencioso
está a rir a noite estrondosa,
cando un lóstrego de arrepío
cae iracundo sobre Alexandros
asolagando a súa mirada
cun pano de sombras e morte.

Horror!

Mais a luz do lóstrego
non tarda en iluminar tamén
a conciencia dos aldraxados
estendendo o nefando andazo
do odio e a xenreira.

Horror!

Entón sucede que caen
os fortes e os febles,
e que tamén choran
os ledos e os tristes,
e comeza a arder
o propio e o alleo.

Horror!

Fume e bágoas en Atenas
por Alexandros Grigoropoulos.

La Notte

"Esta mañana tú aún dormías y yo estaba despierto. Poco a poco, saliendo del sueño, he sentido tu respiración ligera. Entre el pelo que te tapaba la cara te he visto los ojos cerrados. He sentido cómo la conmoción se me ponía en la garganta y tenía ganas de gritar y despertarte porque tu cansancio era demasiado profundo y mortal. En la penumbra, la piel de tus brazos y tu cuello estaba viva y yo la sentía tibia y seca. Quería pasarte los labios por encima pero la idea de perturbar tu sueño y de tenerte despierta entre mis brazos me retenía. Prefería tenerte así, como algo que nadie podía quitarme porque sólo yo lo poseía. Una imagen tuya para siempre. Más allá de tu rostro, veía algo más puro y profundo donde me reflejaba. Te veía a ti en una dimensión que comprendía todo mi tiempo de vida, todos los momentos futuros y hasta los vividos antes de conocerte. Éste era el pequeño milagro de un despertar, sentir por primera vez que tú me pertenecías no sólo entonces, y que la noche se prolongaba para siempre, a tu lado, en el calor de tu sangre, de tus pensamientos, de tu voluntad que se confundía con la mía. Por un momento, he entendido cuánto te amaba, Lidia, y ha sido una sensación tan intensa que se me han llenado los ojos de lágrimas. Era porque pensaba que esto no debería terminar nunca, que toda mi vida debería ser como el despertar de hoy, sentirte ya no mía, sino una parte de mí, algo que respira conmigo y que nada podría destruirlo sino la torpe indiferencia de una rutina que veo como única amenaza. Luego, te has despertado y sonriendo, aún adormecida, me has besado, y yo he sentido que no debería temer nada, que nosotros siempre estaremos como en ese momento, unidos por algo que es más fuerte que el tiempo y que la rutina"

- ¿De quién es esa carta?
- Es tuya.

La notte. Michelangelo Antonioni

El perro sarnoso

"Venía, a veces, flaco y anhelante, a la casa del huerto. El pobre andaba siempre huido, acostumbrado a los gritos y a las pedreas. Los mismos perros le enseñaban los colmillos. Y se iba otra vez, en el sol del mediodía, lento y triste, monte abajo.

Aquella tarde, llegó detrás de Diana. Cuando yo salía, el guarda, que en un arranque de mal corazón había sacado la escopeta, disparó contra él. No tuve tiempo de evitarlo. El mísero, con el tiro en las entrañas, giró vertiginosamente un momento, en un redondo aullido agudo, y cayó muerto bajo una acacia.

Platero miraba al perro fijamente, erguida la cabeza. Diana, temerosa, andaba escondiéndose de uno en otro. El guarda, arrepentido quizás, daba largas razones no sabía a quién, indignándose sin poder, queriendo acallar su remordimiento. Un velo parecía enlutecer el sol; un velo grande, como el velo pequeñito que nubló el ojo sano del perro asesinado.

Abatidos por el viento del mar, los eucaliptos lloraban, más reciamente cada vez hacia la tormenta, en el hondo silencio aplastante que la siesta tendía por el campo aún de oro, sobre el perro muerto."

Juan Ramon Jiménez "Platero y yo"

Un home vestido de azul

O 16 de Agosto de 1938 un home descansaba á beira dun cruce de camiños. Era delgado, non moi alto e de pequenos ollos negros, levaba posto un vello traxe de liño e un raído fedora na testa. Cargaba cunha guitarra desgastada, que mantiña apoiada contra si, o tempo que, sentado na súa maleta, semellaba agardar por algo. A xente saía dos oficios relixiosos e voltaba con présa a casa, ninguén parecía reparar no home sentado de forma miserable na beira do camiño. Varias persoas pensaron que se trataba dun mendigo, e ata lle chegaron a botar cartos, pero o certo é que non estaba a pedir esmola, o que realmente estaba agardando era o coche de liña.

O único que tiña na cabeza dende facía xa varios días era fuxir desa cidade, coller o primeiro autobús que pasara, un autobús que o levara lonxe, sin importar onde, el solo quería chegar a un lugar onde non houbera lembranzas, onde as árbores non estiveran tatuadas de promesas, un país onde as montañas non devolveran o eco de nomes malditos. O home ollaba para o ceo mentres éste descargaba toda a súa ira contra él; mentres, resignado, axustábase o sombreiro para non se mollar a cara. Semellaba coma se Deus lle profesara unha terrible aversión, pois canto máis intentaba cubrir o seu corpo da chuvia, máis auga caía.

Primeiro intentou cubrirse co seu enferruxado paraugas, abriuno moi a modo para non estropear os seus gastados ferriños, pero cando o tiña aberto decatouse de que o paraugas estaba cheo de buracos, a auga seguía a mollar o seu sombreiro. Non servía.

Despois probou cunha vella carta que atopou no peto, colocou os papeis por riba da súa cabeza, mais non conseguiu nada, era unha carta de malas noticias, unha carta de morte.

Entón levantouse da súa maleta e intentou erguela por encima da súa cabeza, pero non foi capaz, pesaba demasiado. Abriuna e viu todo o que levaba, solamente ósos. Había ósos pequenos, ósos grandes, ósos pesados, ósos redondos e sobre todo ósos puntiagudos. Quixo tiralos a un lado da estrada, mais non foi quen, sentiu a necesidade de levalos consigo.

Sólo lle quedaba a súa guitarra. Recolleuna do chan e ó instante sorprendeuse ó comprobar que o peso tampouco era normal. A guitarra estaba chea de auga, o máis estraño era que se trataba de auga salgada. Intentou baleirala, deulle a volta e a auga empezou a manar pola boca do instrumento. O fluir da auga facía convulsionarse de xeito antinatural o corpo da guitarra, mentres o home, sorprendido, non deixaba de contemplar cómo un pequeno lago comezaba a crecer ó seu arredor. Pero a guitarra non se baleiraba, a auga non cesaba de sair, así que, abraiado polo enigma, deixouna no chan.

Cando non se lle ocurriu nada máis con que cubrirse, o home simplemente decidiu resignarse e aguantar a chuvia con resignación. E así pasou o tempo,sentado e mirando cara o chan, á espera do coche de liña. Agardou durante moitas horas, sin que aparecera vehículo algún na estrada. Entón decidiu durmir, agachou a cabeza e púxose o mais cómodo que puido. Estaba moi canso, experimentou unha extraña sensación, como si o corazón se lle estivera a parar pouco a pouco. Logo duns instantes sentiu que a chuvia non lle daba friaxe. E durmiu.

Cando despertou xa pasaran moitas horas, era noite pechada e non había Lúa. Xa deixara de chover, pero inda así estaba completamente mollado. Ó abrir os ollos notou unha leve dor, estaban secos, e as pálpebras semellaban papel de lixa. Deixou o sombreiro no chan, estaba empapado e resultáballe incómodo.

Non pasara moito tempo cando escoitou cómo se achegaba o son duns pasos lentos e cadenciosos, o sonido resultoulle hipnótico. Tan fascinado estaba pola extraña música daqueles pés, que non se decatou cando éstes se detiveron frente a él. Unha voz o saudou con acento grave e profundo. Levantou a cabeza e intentou distinguir á persoa que lle falaba, pero a noite era escura, e sólo foi capaz de distinguir unha vaga figura entre as sombras. Prendeu un misto. Viu a un home maior, tería polo menos oitenta anos e levaba un traxe azul, que semellaba ter polo menos o doble de idade que el. A luz do misto durou o suficiente para que se miraran, e para que o máis xoven vera na mirada daquel extraño as respostas a innumerables preguntas, preguntas sobre as persoas, sobre as árbores, sobre os paraugas con buracos, sobre as maletas cheas de ósos, sobre as guitarras-fonte, e sobre mil cousas sobre as que nin sequera se tivera preguntado antes. O extraño deulle a man, ergueuse, recollendo o seu sombreiro, e mentres miraba cara as cousas que tiña no chan empezou a asentir lentamente coa cabeza. Entón deixou todo alí e empezou a camiñar, co extraño, sen dicir nada. Nunca máis o volveron a ver.

Eternity and a day.

Unha vez eu che preguntei: canto dura o mañá? e ti me respostaches:
"A eternidade e un día"

Grande Angelopoulos!

As time goes by...

Creo que vai sendo hora de voltar...

Pronto será de día outra vez, outro día de anódina e aburrida soidade...

Mmmm parece que soa outra vez ese jukebox.

Sí, é outra vez esa vella canción que me atormenta.

Trinta anos despois daquela despedida non pasou nin un día en que non pensara nela...

Ilsa, a pequena Ilsa...

Trinta anos de loitas, que deixaron no meu corpo mil feridas de guerra, de mulleres que deixaron na miña alma cicatrices mal curadas, portos, xeados pasos de montaña, desertos abafantes, sanguentas loitas e horoicidades en van...

Todo aquel que coñecín no camiño foi caendo, presa dos combates, da fame, da fatiga...

E agora retorno aquí, a este vello café parisino; vello, cansado, derrotado...

Todo parece moi distinto xa, visto dende a distancia, os antigos soños, a ímpetu da xuventude, o idealismo...

Xa non lembro en cantos países loitei, nin sequera por qué o fixen, pode que buscara unha patria, unha verdadeira patria...

Que tarde comprendín que a miña verdadeira patria estaba entre os teus brazos e os teus cabelos, que estaba na túa mirada, no teu sorriso, en cada recuncho da túa pel e a túa alma...

Non queda se non beber unha derradeira copa, un último trago de amarga melancolía e todo será esquecido...

A túa saude...

Deixádeme

Deixádeme só
inda que sexa por uns intres
deixádeme só co bruído do vento,
coma unha árbore cega na néboa.
Deixádeme só meus amigos,
quen queira que sexades.

Deixádeme fuxir
unha vez máis,coma tantas outras,
moi moi lonxe, onde non se ve o ceo.
Permitídeme escapar, coma escapa a auga entre as pedras.
Deixádeme fuxir meus amigos,
quen queira que sexades.

Deixádeme tamén ir amodiño
ver o mundo pasar sen présa ningunha
como ven pasar o vento as follas que o outono non leva
e que fican soas agardando por quen non as quere.
Deixádeme ir amodiño meus amigos
quen queira que sexades.

Deixádeme por favor soñar
cunha illa feita de pequenos sorrisos
de milleiros de apertas e agarimos
onde as bágoas morran nas mariñas, sen pena.
Deixádeme por favor soñar, meus amigos.

Esteades onde esteades,
quen queira que sexades.

La vie en rose

O outro día vendo Wall-E quedeime flipando cando saiu esta pedazo versión do tema de Edith Piaf, a cargo do gran Satchmo, facía mil anos que non a escoitaba!

Que temazo!!

Son un porco...

O outro día sucedeu algo que me fixo pensar. Estaba eu recén levantado, cos calcetíns tirados no chan da miña habitación, cando entrou o meu pai e dixo:

-A ver Keko, recolle esos calcetíns xa! Estás feito un porco!

Despois duns minutos despreguizándome, decidín recoller todo o que tiña tirado no chan. Mentres tanto pensaba no que me dixera o meu pai, e pensaba pra min: “realmente son un porco??”

O final cheguei a conclusión de que sí son un porco, e non porque sexa bastante desordenado e tal (inda que limpo eh??). Se non máis ben por unha cuestión física.
Por que hai algo que moita xente non sabe dos porcos, e é que debido a complexión do seu corpo non poden mirar ó ceo, están sempre mirando ó chan.

Así que é por iso que eu me sinto identificado co porco (sin entrar no detalle de si é pola miña complexión ou non), eu tampouco podo mirar a Lúa ou as estrelas, se non que teño que estar condenado a mirar cara ó chan, cara a merda…

Se índa puidera voar…

Le Petit Prince

Non se ve ben senón co corazón.
O esencial é invisible ós ollos.

Antoine de Saint- Exupéry

A flor viaxeira.

Unha tarde, mentres ía de camiño ó porto a ver saír os barcos , atopei unha flor branca tirada na estrada. Estaba xunto a unha horta medio abandoada, chea de silveiras e ortigas, que tiña o aspecto de non ter sido traballada en moito tempo.

Cando a atopei, estaba deitada de lado, tiña a metade dos seus pétalos arrincados e o pequeno talo (que tiña aspecto de ter sido arrincado facía pouco) xacía esmagado no asfalto.

Era unha desas flores brancas que crecen xunto os fentos e as silveiras, unha desas flores nas que nunca se repara, e das que ninguén sabe nunca o nome. Tiña no talo unha ducia de pequenos taliños dos que a súa vez saían moitísimos pétalos, todos unidos por unha diminuta copa marrón. Vista dende o talo asemellábase a un paraugas branco repleto de buraquiños.

Sen dúbida era un flor moi común, pero o certo é que non puiden agochar a fascinación que me produciron os seus moitos pétalos brancos, inda que teño que recoñecer que foi o apurado da súa situación o que me levou a recollela.

Fose polo que fose, o final decidín recollela e levala comigo, inda sin saber moi ben o que tiña que facer con ela.

Foi así, camiñando e camiñando, cando despois dun pouco de tempo reparei no semblante da flor que levaba comigo. Ollaba pra min cunha expresión de orgulloso desdén, coma se quixera que eu lle falara pero non se dignara a comenza-la conversa. O principio pensei que sería cousa da súa vaidade, xa que as veces as flores a causa da súa beleza son un pouco presumidas, e non ven con bos ollos que calqueira as colla. Pero o certo é que ela non era unha desas flores que destacan polo seu aspecto, nin polo seu arrecendo, se non unha desas outras nas que a xente non repara polo habitual.

En todo caso, non pasou nin un minuto, cando ela misma aclarou o seu enfado:

-Ten coidado, estasme a facer dano no talo, suxéitame con máis suavidade. Non ves que son unha flor? Parece que suxeitaras un pau!

Inmediatamente disculpeime, e avergoñado poña miña brusquedade, a coloquei no peto da miña camisa. O instante a súa expresión mudou nunha doce faciana de ledicia, que lle fixo parecer unha flor completamente diferente.

Envalentonado polo seu cambio de actitude, decidín tratar de averiguar máis cousas da miña recén coñecida amiga, polo que atrevinme a preguntarlle como chegara a difícil situación na que a atopei.

-Bueno, o certo é que foi culpa miña. Sempre quixen saír desa horrible horta, polo que ideei un plan: convencer o meu amigo o verme para que, nunha noite de tormenta me roera o talo, e dese xeito eu puidera voar lonxe, levada pola forza do vento.Desgraciadamente a forte choiva esnaquizou a meirande parte dos meus pétalos, polo que non puiden voar moi lonxe e caín na estrada, a pouco menos dun metro do meu punto de partida.

-E que foi o que che levou a facer tal cousa? –preguntei sorprendido-. E todo por saires da túa horta… Tan mal estabas alí?

-Non é exactamente que estivera mal… O que sucede é que quería ver o que había alén do meu pequeno recuncho… Eu… sempre soñei con ver o mar… -contestou ela con vergoña.

-O mar? Pero se ti es unha flor… Non podes vivir moito sen a túa raíz –respondinlle preoucupado.

-Se ti me axudas non teño por que murchar, cun pouquiño de auga e de Sol será suficiente pra recuperarme… Pero por favor, agora tes que axudarme a chegar o mar…

Díxoo cunha voceciña desesperada, dun xeito que nunca antes lle oíra a ninguén, parecía que con cada palabra se lle desprendera un pétalo a modo de bágoa.

Despois de que me dixera eso, apresurei o meu paso o máximo que puiden pra poder chegar canto antes, xa que a miña amiga parecía cada vez máis feble.

Mirei o ceo, a mañan estaba chea de nubes e inda se notaba no aire o cheiro que deixara a tormenta do día anterior. Segundo nos fumos achegando ó porto empezamos a sentir unha suave brisa mareira. As nubes grises deixábanse levar moi a modiño polo seu compañeiro de baile, o vento; o mesmo tempo que a tristura da súa danza facía contraste ca felicidade da miña amiga, a cal nin sequera a debilidade que empezaba a mostrar o seu talo lograba apagarlle o sorriso.

O pequeno porto pesqueiro estaba deserto, solamente un vello pescador lle facía compañía ao faro solitario que alí se erguía. O home estaba apoiado contra a construcción, mentras asexaba de cando en cando o mar na procura dalgún peixe.

Cando chegamos , a flor estaba moi feble, tiña o talo completamente murcho e xa lle caeran a maior parte das follas. Estábase a apagar pouco a pouco, e eu, impotente, non sabía como podía axudala. Entón pregunteille si estabamos a tempo de dar a volta.

-Non, tes que botarme ao mar, é o unico que podes facer por min.

Fiquei ollando pra ela durante uns intres e a botei ao mar. Non sei se inda vivía cando os seus pétalos pousáronse suavemente sobre as pequenas ondas do porto, pero o que si que sei e que a miña amiga viu cumplido o seu soño. Neses ultimos instantes comprendín que o que realmente me motivou a recoller aquela flor da estrada non foron nin as súas cores, nin a súa forma, nin sequera o seu inexistente arrecendo; foi simplemente que vin algo especial nela, algo que nunca antes vira noutra flor, algo que nin sequera vin cos meus ollos; porque cando vin ao lonxe a miña amiga levada polas ondas do mar comprendín que o que realmente lle facía única era o seu único e humilde soño, ver o mar.

O axóuxere

O axóuxere

Un axóuxere e unha cousiña pequena,
que ri de ledicia cando cambia de lugar
e que ten sempre na faciana un sorriso
o través do cal amosa o seu corazón.